De locals van Hefkwartier, Rotterdam

Op de zuidoever van de Nieuwe Maas, waar ooit het Oranjeboom bier werd gebrouwen, ontstaat een nieuwe stadswijk met een stoer Rotterdams karakter: Hefkwartier. Robuust aan de kade, intiem aan de binnenzijde. Met levendige plinten, kindvriendelijke straten en gevels die verwijzen naar de iconische Hefbrug ademt de wijk de sfeer van het industriële verleden, maar dan met een eigentijdse twist. Een plek waar wonen, ontmoeten en buiten leven vanzelf samengaan. We spraken de mensen die hier hun thuis maken aan de rivier: De Locals

“Op mooie dagen zijn er op vrijdag en zaterdag altijd mensen op straat. Er wordt gezellig geborreld of gebarbecued.”

Lois

Als je nog geen kinderen hebt, maar al wél een goede baan, dan kun je genieten van het leven. Dat is precies wat Bart en Lois doen. Bart: “Ons sociale leven vinden we belangrijk. Dichtbij het centrum wonen was voor ons een harde eis bij de zoektocht naar een koophuis.” Lois vult aan: “We doen echt alles in het centrum. Van sporten tot brood halen, winkelen tot borrelen met vrienden.”

Sommige vrienden van het stel hebben al wel kinderen. Rens bijvoorbeeld, die op dit moment op bezoek is met zijn dochtertje Nola. Bart: “Binnenkort komt Nola een keer bij ons logeren, dat vinden we heel gezellig. Maar we zien natuurlijk ook dat je minder vrij bent met een kind. Een van de ouders moet thuisblijven of je moet oppas regelen als je iets leuks wilt doen. Daardoor waarderen we het nu nog meer dat we zo makkelijk leuke dingen kunnen doen.”

Vier jaar geleden hoorden ze dat ze ingeloot waren voor een woning in het Hefkwartier. Bart: “We wonen hier nu een half jaar. Als je zo lang wacht, dan wordt het heel groot in je hoofd. Toen we hier net zaten, dachten we daardoor: is dit het nou? Maar uiteindelijk hebben we ons nergens zo thuis gevoeld als hier.” Lois: “Op mooie dagen zijn er op vrijdag en zaterdag altijd mensen op straat. Er wordt gezellig geborreld of gebarbecued. Ook hier aan de boulevard is veel leven. We kijken uit op het water met een prachtig uitzicht.”

“Een dame uit de buurt kwam bij mij op les en koopt nu regelmatig kopjes bij me in voor haar winkel.”

Leela

Leela en haar man Joost wonen sinds twee jaar in het Hefkwartier. Leela heeft haar eigen keramiekstudio en haar man is landschapsarchitect. Leela: “Zelf heb ik ook tien jaar als landschapsarchitect gewerkt. Zo hebben Joost en ik elkaar leren kennen.” Ze vertelt dat Joost zijn talent vrijwillig inzet voor de buurt: “Hij heeft het Hefpark een redesign gegeven. Het lag er eerst verwaarloosd bij. Dus hij heeft het samen met andere bewoners opgeknapt. Het is mooi geworden, met een BMX-baan, planten, een vlindertoren en speeltoestellen voor de kinderen.”

Zelf is Leela sinds een jaar gestopt als landschapsarchitect. Ze startte zo’n zes jaar geleden met pottenbakken. “Toen was het nog een hobby, maar ik vond het zo leuk dat ik er meer mee wilde doen. Een jaar geleden ben ik begonnen met lesgeven in pottenbakken en vier maanden geleden heb ik mijn studio ‘Het Keramiekhuis’ geopend, hier vlakbij. Toen ik nog in Thailand woonde gaf ik ook kunstlessen.” Via haar lessen legt ze mooie contacten. “Mensen komen regelmatig even binnenlopen om te vragen hoe het gaat. En een dame uit de buurt kwam bij mij op les en koopt nu regelmatig kopjes bij me in voor haar winkel.”

Leela is blij dat ze de carrièreswitch heeft gemaakt: “Het mooie aan pottenbakken is dat het zo meditatief is. Je moet in het nu zijn om het te kunnen doen. En als je dan vervolgens drinkt uit een kopje dat je zelf hebt gemaakt, dat is heel betekenisvol. Pottery is like poetry you can touch.”

“De ouders zitten bij mooi weer gezellig voor het huis, terwijl de kinderen samen spelen.”

Marga

Bobbie van drie jaar is aan het spelen in de speeltuin. Haar opa en oma zijn nog jong en fit en doen graag met haar mee. Marga: “We wonen in Almere en komen elke vrijdag naar Rotterdam om op te passen. Het is de moeite waard, want zo zien we haar opgroeien.” Bobbie is hun eerste kleinkind en ze zijn gek op haar. Marga: “Ze is altijd vrolijk en actief. We lezen haar voor, bakken pannenkoeken, wandelen naar de supermarkt of naar de speeltuin.”

Zelf zijn Marga en Roberto ook graag actief. Ze zijn nog niet met pensioen en in hun vrije tijd staan ze graag op de skeelers. Toch hoefden ze niet te wennen aan het opa en oma worden. Marga: “Het is wel een andere fase. Maar je weet pas hoe bijzonder het is tot je het meemaakt.” Roberto vult haar aan: “We hebben zelf twee zoons, dus een meisje als kleinkind is echt een cadeautje!”

Bobbie gaat ook twee dagen naar de kinderopvang op fietsafstand aan de andere kant van de brug. “Hartstikke leuk, want dan kan ze met andere kindjes spelen. Ik zit zelf in het onderwijs, dus ik weet hoe belangrijk dat is.”

Ook in de straat zijn er kinderen om mee te spelen. “Er zijn er meer van dezelfde leeftijd. De ouders zitten bij mooi weer gezellig voor het huis, terwijl de kinderen samen spelen. Rond Halloween werd de straat versierd en gingen ze verkleed langs de deuren. Zo leuk om te zien!”

“We zijn veel samen. De band met mijn kinderen en kleinkinderen is hecht.”

Peggy

Eigenlijk zouden Peggy en haar man naar Suriname verhuizen. Peggy: “Dat was het plan. We wilden een huis bouwen in de tropen. Ons huis in Alexanderpolder hadden we al verkocht. Maar toen kwam corona. Het luchtruim ging dicht en we konden niet weg.” Toen de moeder van Peggy ziek werd, besloten ze in Nederland te blijven. Ze huurden een tussenwoning en schreven zich in voor een huis in het Hefkwartier.

Peggy past regelmatig op haar kleinzoon Xiano van acht. “We zijn veel samen. De band met mijn kinderen en kleinkinderen is hecht. Xiano haal ik op dinsdag altijd op van school en om de week ook op vrijdag. De andere vrijdag pas ik op de kinderen van mijn andere zoon.”

Komend weekend zijn oma en Xiano ook samen. Xiano: “Opa en oma helpen dan mee met het verbouwen van ons huis. Opa en papa gaan mijn bed omhoog tillen en oma en ik zetten dan de kasten eronder, zodat het bed hoog blijft.”

De plannen om naar Suriname te gaan zijn er nog steeds. Over een jaar of twee. Peggy: “We komen dan natuurlijk wel vaak op en neer naar Nederland, want de kinderen en kleinkinderen zijn hier. Die laten we niet zomaar achter.”

“We maken graag ruimte voor gezinnen met kinderen. Op Funda kwamen we vier jaar geleden dit appartement tegen. Het was precies wat we zochten.”

Jolande

Ze stonden op het punt om naar het centrum te wandelen om Indonesisch te halen voor het avondeten. Peter en Jolande hebben hun draai gevonden in het Hefkwartier. Ze woonden eerst in een eengezinswoning in Dordrecht. Het werd te groot en dus gingen ze op zoek. Jolande: “Drie verdiepingen stofzuigen is geen pretje en we maken graag ruimte voor gezinnen met kinderen. Op Funda kwamen we vier jaar geleden dit appartement tegen. Het was precies wat we zochten.”

Het bevalt ze hier goed. Peter: “Het is heerlijk. Je wandelt zo naar het centrum of naar de Kop van Zuid. Toen we hier net woonden, werkte ik nog als docent geschiedenis in Dordrecht. Heen en weer reizen met de trein ging gemakkelijk.” Inmiddels is Peter met pensioen en hij vermaakt zich goed. “Ik zit bijvoorbeeld in het bestuur van de VvE van deze 39 appartementen. Daardoor heb ik goede contacten met de andere bewoners.” Jolande werkt nog. Jolande: “Na de scheiding van mijn eerste man kwam ik in een financiële put. Ik besloot nooit meer financieel afhankelijk te zijn. Ik ben fulltime gaan werken. Volgend jaar doe ik voor het eerst een stapje terug. Dan werk ik 32 uur.”

Beiden hebben een grote liefde voor Italië. Ze studeren de taal en gaan er vaak op vakantie. Peter: “Piëmont is onze favoriete streek. Maar nu we niet meer aan de zomervakantie gebonden zijn, trekken we ook vaker naar Puglia of Sicilië.” Maar vanavond wordt het dus niet Italiaans, maar Indonesisch.

“Vanaf hier zie je alle highlights. De bruggen, de Markthal, de Euromast. Ik wandel zo de stad in”.

Wouter

Hij heeft net een rondje bruggen gewandeld. Dat doet Wouter wel vaker. “Dan wandel ik via de Koninginnebrug naar de Willemsbrug en terug over de Erasmusbrug. Een mooie route van ongeveer vijf kilometer.” Sinds tweeënhalf jaar woont hij in Hefkwartier en hij houdt van de grootstedelijke sfeer. Wouter: “Ik woonde eerst in Blijdorp en eigenlijk is het best een ding om van Noord naar Zuid te verhuizen. Noord staat toch bekend als de betere buurt. Maar ik was snel gewend. Vanaf hier zie je alle highlights. De bruggen, de Markthal, de Euromast. Ik wandel zo de stad in.”

Wouter is redacteur van beroep, maar na 37 jaar werken onverwacht ontslagen. “Er was een reorganisatie bij het mediabureau waar ik werkte. Ik had het niet zien aankomen. Het is nog maar kort geleden. Dus nu geniet ik maar van de vrije tijd. Binnenkort moet ik wel weer op zoek naar een baan.”

Tot die tijd komt Wouter zijn dagen goed door. “Ik fiets regelmatig naar mijn moeder in Ommoord. Ze zit een beetje in de lappenmand. Ze moet een nieuwe heup en een staaroperatie. Ze vindt het fijn dat ik er nu vaak ben. Verder doe ik aan cardio en fitness in de sportschool. Ik spreek af met vrienden en ik wandel vanaf mijn huis zo naar de bioscoop.”

Dat Wouter van tuinieren houdt, is goed te zien. “In mijn vorige huis had ik een grote tuin van vijftien meter diep. Die moest ik helaas opgeven. Maar ik vind het belangrijk om het gezellig te maken. De klimop is enorm gegroeid. Voorbijgangers stoppen zelfs weleens om ernaar te kijken.”