De locals van
Op Enka, Ede

Waar vroeger de kunstzijdefabriek Enka het landschap domineerde, is een nieuw stuk stad ontstaan. Hier, op een plek waar industrieel erfgoed en natuur elkaar ontmoeten, groeit een levendige buurt met karakter: Op Enka. Met zicht op de Veluwe, directe aansluiting op het station én de A12, combineert Op Enka het beste van twee werelden. Tussen monumentale fabriekspanden en groene lanen wonen nu de pioniers van deze nieuwe wijk. We spraken de mensen die er leven, werken en thuiskomen: De Locals.

"Ik werk in een nieuw team, dus ik leer mijn collega’s opnieuw kennen. Maar ik ben blij dat ik er weer mag zijn. Het werk met kinderen geeft me energie."

Aisha

Aisha had geen vast contract en toch mocht Aisha blijven bij Bzzzonder. En dat is bijzonder, legt ze uit. Aisha: “Ik heb twee keer kanker gehad en ben twee jaar ziek geweest. Deze kinderopvangorganisatie heeft me goed behandeld. Ze hebben mij, ondanks de situatie, een vast contract gegeven, en daar hebben ze mij echt mee geholpen.”

Aisha is nu kankervrij en bouwt haar uren weer rustig op. “Ik werk in een nieuw team, dus ik leer mijn collega’s opnieuw kennen. Maar ik ben blij dat ik er weer mag zijn. Het werk met kinderen geeft me energie.”

Ze wist altijd al dat ze met kinderen wilde werken. “Ik kom uit Afghanistan. In 2002 ben ik gevlucht naar de Sovjet-Unie, vanwege de oorlog. Daar heb ik een opleiding tot lerares gevolgd.” Uiteindelijk kwam Aisha naar Nederland. Hier werkte ze eerst als vrijwilliger bij het AZC. Daarna ging ze aan het werk bij Bzzzonder.

Ze vertelt haar verhaal met een lach die alles doorbreekt. “Ik heb veel meegemaakt. Maar ik ben een tevreden en positief mens.”

"Het is een mooie wijk, met ruime huizen en veel variatie in de bouw. Leuk ook dat er gebouwen van het Enka industrieterrein bewaard zijn gebleven."

Charles

Im en Charles passen op hun kleindochter Chloë in het huis van hun zoon. Hij is op zakenreis. Oma en opa wonen dus voor een week op Enka. Charles: “Im houdt van tuinieren. We zijn de heg aan het doen.” Im: “Ik doe elke dag één klusje. Gisteren heb ik het huis gepoetst en vandaag snoeien we de heg. Van onze zoon hoeft dat niet, maar ik vind het leuk om bezig te blijven.”

Voor vanavond staat er ook een activiteit gepland. Im: “Dan lopen we de avondvierdaagse met Chloë. Ze heeft eerst dansles, dus er is weinig tijd tussendoor om te eten. We nemen een worstenbroodje mee als we haar daar ophalen en dat eet ze dan vlug uit het vuistje.” Charles: “Kinderen hebben het tegenwoordig een stuk drukker dan vroeger.” Im: “Ja, dat is waar. Vanmiddag heeft ze dansles, morgen muziekles, vrijdag damles. Er is weinig fantasietijd over.”

Zelf wonen Im en Charles in Limburg. Ze genieten ervan om een weekje in deze wijk te verblijven. Charles: “Het is een mooie wijk, met ruime huizen en veel variatie in de bouw. Leuk ook dat er gebouwen van het Enka industrieterrein bewaard zijn gebleven.”

"Iedereen die hier kwam wonen was nieuw en veel mensen zaten in dezelfde levensfase. Dus dan leg je makkelijk contact."

Jasper

Jasper en zijn gezin hebben vijf jaar met veel plezier op Enka gewoond. Ze zagen de buurt transformeren van een dorre vlakte naar een levendige wijk. Jasper: “Iedereen die hier kwam wonen was nieuw en veel mensen zaten in dezelfde levensfase. Dus dan leg je makkelijk contact.”

Toch kwam er 1,5 jaar geleden een kans die ze niet konden laten lopen. “Op Funda zag ik een droomhuis staan in Bennekom. Een woning met een grote tuin en een garage. Ik zei tegen mijn vrouw dat ik dat wel voor me zag voor ergens in de toekomst.” Zij stelde voor om te gaan kijken. “Ik werd direct verliefd op het huis.”

Toch twijfelden ze nog een half jaar, omdat ze het zo naar hun zin hadden op Enka. Uiteindelijk besloten Jasper en zijn vrouw een bod te doen op het huis, maar wel flink onder de vraagprijs. Alleen als de verkoper daarmee akkoord zou gaan, zouden ze het doen. “De verkoper, een man die net zijn vrouw was verloren, wees ons bod meteen af. Toen ben ik bij hem langsgegaan om hem uit te leggen wat onze plannen waren met het huis. Dat we onze twee dochters daar wilden laten opgroeien. Hij gunde het ons en we kwamen tot een overeenkomst.”

Dochters Noa en Zoë zitten nog steeds op dezelfde school. “De school is super leuk en we hebben veel contacten hier. Zo zijn we nog niet helemaal weg uit de buurt.”

"Hugo is een deel van het gezin geworden. Als we gaan eten, zetten we ook voor hem een stoel erbij."

Lars

Elke dag wandelt Lars een stuk met zijn teckel Hugo. Soms in de wijk, soms in het bos. Lars: “Hij is nu 1 jaar. Het was mijn moeders idee om een hond te nemen. We hadden nog niet eerder een huisdier gehad.” Hugo is een deel van het gezin geworden. “Als we gaan eten, zetten we ook voor hem een stoel erbij.”

Lars heeft dit jaar een tussenjaar. “Ik heb mbo Business en Control afgerond en begin straks aan hbo International Business. In de tussentijd heb ik gewerkt bij mijn oude stagebedrijf, achter de bar… maar ook gewoon genoten. Ik ben net terug van een reis van twee maanden met een vriend. Thailand, Indonesië, Japan, Hongkong, het was bijzonder om die culturen echt van dichtbij te ervaren.”

En Hugo? Die werd gemist. “Hij is altijd blij als ik thuiskom. Dat gevoel miste ik. Binnenkort gaan we met het gezin naar Ameland. Speciaal voor hem, zodat hij mee kan naar het strand.”

"Ik fiets door Ede naar mijn cliënten, bepaal mijn eigen ritme. En ondertussen denk ik na: hoe kan ik mijn leven zo inrichten dat ik vaker op reis kan? Ik wil blijven ontdekken."

Lucia

“Ik had een koophuis in Utrecht en een leuke baan bij Buurtzorg. Maar het leven voelde alsof het aan me voorbijraasde. Ik wilde avonturen beleven, meer meemaken. Dus ik verkocht mijn huis, zegde mijn baan op, en vertrok naar Suriname.”

Lucia woonde en werkte daar anderhalf jaar. “Alles gaat daar langzamer. Minder strak geregeld. Als iemand zegt ‘ik kom straks langs’, kan dat gerust drieënhalf uur later zijn. Voor iemand zoals ik, die altijd alles plant, was dat even schakelen. Maar het leerde me loslaten. Vertrouwen dat dingen wel goedkomen.”

Sinds een paar weken is ze terug. Ze woont nu tijdelijk bij haar zus op Enka. “Het voelt vertrouwd, maar het is ook erg wennen. Mensen zijn hier meer op zichzelf; oortjes in, hoofd omlaag. In Suriname maak je sneller contact. Je praat op straat, je kent je buren. Relaties zijn daar belangrijk. Maar hier geniet ik weer van de schone straten. En van de lange zomeravonden, in Suriname wordt het elke dag om zeven uur donker.”

Lucia werkt opnieuw bij Buurtzorg. “Ik fiets door Ede naar mijn cliënten, bepaal mijn eigen ritme. En ondertussen denk ik na: hoe kan ik mijn leven zo inrichten dat ik vaker op reis kan? Ik wil blijven ontdekken.”

"Het huis had allerlei keuzeopties. Van de kleur van de bakstenen tot de lengte van de ramen. En het is een ideale wijk voor de kinderen. We lopen zo het bos in en we hebben alles in de buurt."

Nymfa

Een dochter van drie, een zoon van 1 en twee corgi’s aan de lijn. Nymfa komt net thuis van een wandeling. “Het is wel druk zo met de kinderen en de honden, maar je groeit erin.” Het scheelt dat ze een fijne hulp heeft. “De overbuurvrouw maakt schoon bij ons. Ze doet ook onze strijk. Vier wasmanden per week. Daar hebben we zo’n geluk mee, want ze doet het fantastisch.”

Het is tijd voor een boterham en daarna doen Livia en Raphaël allebei hun middagslaapje. Het moederschap heeft Nymfa veranderd. “Het is intensief, maar ik ben gelukkiger dan ooit. Het is het mooiste wat er is. Het zorgt ervoor dat je wat minder met jezelf bezig bent. Ik denk dat dat wel goed is.”

Hoewel Nymfa een woning in een nieuwbouwwijk eerst niet zag zitten, was ze toch snel verkocht. “Het huis had allerlei keuzeopties. Van de kleur van de bakstenen tot de lengte van de ramen. En het is een ideale wijk voor de kinderen. We lopen zo het bos in en we hebben alles in de buurt; winkels, de school, het kinderdagverblijf. En we kijken ook nog eens uit op de twee oude schoorstenen.”