De locals van Hoef & Haag, Vianen

In Vianen en omgeving is Jan best een bekend persoon, vertelt hij. Jan: “Ik geef als vrijwilliger rondleidingen in de kerk in Vianen en ik luid er ook de kerkklokken. De lichtste is zo’n 1.000 kilo en de grootste weegt 2.500 kilo.” Je moet er flink voor trainen om die te kunnen luiden. Normaal gesproken gaat hij daarom twee keer per week naar de sportschool in Vianen. Nu doet hij tijdelijk oefeningen bij de fysiotherapeut in Hoef en Haag. “Ik heb een nieuwe heup gekregen, gewoon vanwege slijtage.”

Jan groeide op in Rotterdam, bij de haven. Het water bleef trekken, zelfs toen hij met zijn ouders naar Utrecht verhuisde. “Toen ik zestien was, ging ik van school af, omdat ik naar zee wilde. Ik deed een vooropleiding en heb vijf jaar over de wereld gevaren.” Maar de dienstplicht riep, en Jan moest terug naar Nederland.

In die periode ontmoette hij zijn vrouw. “Ze woonde bij mij om de hoek. Ik had afgesproken bij de soos, maar dat meisje kwam niet opdagen. Toen zei mijn buurmeisje: ‘Kom gezellig bij ons zitten.’ Aan het eind van de avond bracht ik haar naar huis.” Jan besloot bij zijn meisje te blijven en niet meer terug naar zee te gaan.

Jan en zijn vrouw woonden altijd in Vianen, maar toen ze een gelijkvloers appartement zochten, kwamen ze terecht in Hoef en Haag. “We wonen hier nu vijf jaar met veel plezier. In ons appartementencomplex wonen jong en oud door elkaar. We vieren samen Burendag en met kerst is alles binnen en buiten gezellig versierd. Het is een hechte gemeenschap.”

Jeroen en zijn man woonden in Utrecht, maar waren klaar voor een volgende stap: een huis met genoeg ruimte voor de toekomst. Jeroen: “Ik kende dit gebied al, want mijn opa en oma woonden vroeger in Vianen.” Hoef en Haag leek het stel wel wat. “Een leuke buurt met veel groen. Helaas werden we uitgeloot voor de nieuwbouw.”

Dankzij wat out-of-the-box-denken kwam het toch goed. Ze hoorden van een makelaar dat er een bestaand huis in het dorp te koop zou komen. Het adres mocht hij nog niet geven. “We hadden foto’s gezien van de keuken en het uitzicht en dachten: wow! Toen hebben we de makelaar gebeld en gezegd dat we zouden overbieden als het niet op de markt zou komen. Uiteindelijk hebben we het huis één keer bezichtigd en daarna hoorden we dat we het mochten kopen.”

Vijf jaar geleden, in november, kregen ze de sleutel van het huis. Diezelfde maand hoorden Jeroen en zijn man dat hun draagmoeder zwanger was. “De eerste kerst in Hoef en Haag hadden we dus een mooie verrassing voor de familie! Dat was een fantastische start hier!” De draagmoeder was een goede vriendin van de mannen. “We hadden een kinderwens en hebben er veel met vrienden over gesproken. Die vriendin van ons bood toen aan ons kind te dragen. We zijn superdankbaar dat het zo gelopen is.” De band met de draagmoeder van hun zoon Jelle is nog altijd heel goed. “We gaan zelfs samen weekendjes weg. Jelle noemt haar mama, en haar kinderen weten ook hoe het zit. Op dit moment is ze in verwachting van een dochtertje, dus Jelle krijgt over een paar maanden een zusje.”

Laura en haar gezin wonen inmiddels zes jaar in Hoef en Haag. Ze kwamen uit Nieuwegein, en vrienden verklaarden ze voor gek. Laura: “Er was toen nog niets hier. Geen voorzieningen, geen school, geen supermarkt.” Toch zetten ze de stap. “We zijn hier dichter bij de natuur. Ik wandel zo naar het water, waar ik kan suppen. En iets verderop kunnen de jongens zwemmen. Er is een bos waar ze vroeger altijd hutten bouwden en lekker konden rouwdouwen.”

Nu haar twee zoons elf en twaalf jaar zijn, is er weer tijd voor Laura’s eigen hobby’s. “Mijn man had eerst zijn rijbewijs, maar achterop zitten vond ik niks. Sinds een jaar of drie rij ik nu ook.” Het motorrijden geeft Laura een gevoel van vrijheid. “Aan de andere kant ben je ook kwetsbaar. Maar als dat gevoel je tegenhoudt, dan ga je nooit buiten je comfortzone. Je moet het af en toe durven om zo’n stap te zetten. Net als Pippi: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’”

Binnenkort zet het gezin ook weer een stap: ze gaan verhuizen, maar wel binnen het dorp. “We zochten een huis met een grotere tuin. Inmiddels is er ook meer leven in de buurt dan in het begin. De kinderen kunnen zelf op de fiets naar hun vriendjes in het dorp. We blijven hier dus graag wonen.”

Laura is wel benieuwd of er genoeg te doen blijft voor haar zoons als ze ouder worden. “Er worden best wat activiteiten georganiseerd voor jonge kinderen. Als mijn jongens ouder worden, is er minder te doen. Misschien willen ze dan met vrienden naar Vianen. Dat gaan we zien.”

Adrie heeft net wat lekkers gehaald op de markt. Ze woont nu anderhalf jaar met veel plezier in Hoef en Haag. Ze trouwde met haar man toen ze 22 was. Na zestig jaar huwelijk kreeg hij Parkinson en vasculaire dementie. Adrie: “We hebben al die jaren samen in Vianen gewoond. Toen hij naar het verzorgingshuis ging, woonde ik ineens alleen. Dat was een grote verandering.”

Adries dochter woonde in Hoef en Haag en moedigde haar aan om zich daar ook in te schrijven voor een appartement. Adrie: “Na zestien maanden in het verpleeghuis overleed hij aan een longontsteking. En een maand later kreeg ik de sleutel van het nieuwe appartement.”

Adrie heeft haar leven in Hoef en Haag opnieuw vormgegeven. “Ik heb veel gezelligheid om me heen. Er woont hier een kennis van mij vlakbij, en zij is nu een goede vriendin geworden. Mijn dochter woont boven de supermarkt en mijn andere dochter woont in Vianen. Daar kan ik met de bus zo naartoe. Mijn dochters zijn met twee broers getrouwd, dus het is één grote familie samen. Ik heb acht kleinkinderen en drie achterkleinkinderen.”

Ze geniet ook van de markt op het plein. “Dan kom ik mensen tegen en maak ik een praatje. Ik heb bij de bakker de aanbieding gekocht, een hele tas voor tien euro. Die gaat de vriezer in en dan kan ik twee weken vooruit. Straks haal ik nog lekker kippendijen voor het avondeten.”

Tugay woont én onderneemt in Hoef en Haag. De broodjes en snacks van zijn zaak, Onze Dorpswinkel, trekken klanten uit de wijde omgeving. Tugay had er nooit aan gedacht om ondernemer te worden. Tugay: “Ik studeerde hbo-bedrijfseconomie en liep stage bij grote bedrijven zoals Zwitserleven. Maar de hele dag op kantoor werken leek me niets.”

Bij toeval kwam het ondernemerschap op zijn pad. “In Vianen had ik tijdens mijn studie een bijbaan als pizzabezorger. Ik hielp de eigenaar steeds vaker met de zaak. Door een hernia wilde hij de zaak sluiten. Toen kreeg ik de kans om het samen met mijn ouders over te nemen.” De zaak in Vianen heeft Tugay inmiddels verkocht. Hij vond een mooi huurpand in Hoef en Haag, vlak bij zijn nieuwe woning.

Het is hard werken voor Tugay. “Ik draai zo’n 75 tot 80 uur per week. Gelukkig wonen we dichtbij en zie ik daardoor mijn gezin tussendoor. De kinderen zijn nog klein, dus slapen gaat niet altijd goed. Het zijn tropenjaren. Maar dit werk is leuker dan kantoorwerk en het loopt goed. Het contact met mijn klanten vind ik het mooiste. Ik ken ze bijna allemaal.”

Tugay is blij dat hij met zijn vrouw naar Hoef en Haag is verhuisd. “Vianen is best grijs. Hier wonen meer jongeren. Het is een leuke mix. De sfeer is goed en de mensen zijn aardig. Allemaal pluspunten dus!”